De Lach en de Traan

Kary McElroy & Melanie Rijkers

Morgenvroeg vertrek ik weer, naar San Francisco. Na een enerverend gesprek eerder deze week met beeldend kunstenaar Lenneke te Kiefte (Weefs) en haar prachtige uitspraken 'Ik ben echt 'slow art' op dit moment' vertrek ik morgen voor een onverwachte klus naar het zonnige Californië. Ik ben "Fast Art", haha, en wellicht komen Lenneke, ik e.v.a. samen tot iets moois, het klikte fantastisch qua denkbeelden en ideeën. I love Weefs!

Bliksembezoek naar SF dus, want maandagnacht vlieg ik via New York alweer terug. Maar toch...heerlijk! Kary heeft me uitgenodigd om bij haar te slapen, zodat we aan ons project Spiritus kunnen werken. Spiritus is het documenteren van levensverhalen, verteld door de ouderen van onze maatschappij. Via eerder werk voor Pluspunt heb ik dit al gezien, dat ouderen zoveel waardevols te melden hebben, (familie)geschiedenis en levenskennis, waarom schrijven we al deze verhalen niet op?? Maar dan niet alleen tekst, ook film en foto's.
Goed, in SF gaan we dit weekend dus ouderen interviewen (Kary filmt, ik maak foto's) als try-out en zo hopen we een mooi project-voorstel te kunnen maken voor Kickstarter, de Amerikaanse Voordekunst. Ik zou in Breda natuurlijk ook aan de slag kunnen gaan met dit gegeven, dus binnenkort maar eens een rondje bejaardentehuizen doen denk ik zo!? :) Mocht u nou nog interessante 65+ers kennen... info@mery.nl voor tips! Voorlopig alleen gemeente Breda.

Eerder fotografeerde ik het boek Tantetje, waarin ik het interieur van het huis vastlegde waarin deze 100 jaar oude dame woonde. Inmiddels is ze overleden, maar de familie koestert dit document nog steeds. Het boekje is tenslotte ook een portret! Ook al staat tantetje er zelf niet op... het huis = tantetje.

Tantetje (foto is ook uitgegeven als ansichtkaart) 

Ik zie de sneeuw om het huis blazen momenteel, en hoop op een goede vlucht en veilige terugkomst uit Californië! Maandag heb ik mijn klus voor EyeFor Travel, altijd leuke events om naar toe te gaan, met vaak héle interessante info op gebied van social media gebruik.
Ik probeer naast 'gewone' foto's ook met Instagram verslag te doen en meteen te delen via social media. Wat baal ik er toch van dat op die DSLR camera's geen wifi en apps zitten! Nikon, Canon, kom op, maak eens minder dure (1000miljoenpixel) camera's, maar vereenvoudig de D700/800 zodat ik die foto's ook meteen kan bewerken en uploaden! Ik merk steeds vaker dat tijdens events men onderhand meer waarde hecht aan de Instagram event foto's die ik maak, dan aan de High Res foto's die ik achteraf aanlever...

Vooral door de snelheid wordt iPhonography zéér gewaardeerd! Maar ik mis dus een stukje DSLR-kwaliteit, en opzetlenzen op 'n iPhone zetten is echt niet mijn ding.

Ook blijkt de iPhone en Whatsapp voor mensen zoals Saar dé mogelijkheid om in contact te blijven met de rest van de wereld. Saar is doodziek, praat soms moeilijk, maar kan wél appen. Dit weekend is haar Elijah jarig, hij wordt 1!!! Helaas zit ik in SF, en kan er niet bij zijn. Ik weet wel dat ik via Whatsapp gemakkelijk en snel op de hoogte blijf van alles, die lieve Saar appt me vanzelf alle beelden.
Inmiddels heb ik al een heel boekwerk, en gaan we zeker ook de foto's sorteren en publiceren. Haar verhaal (komt het weer, het woord VERHAAL) is zó de moeite waard te publiceren...
Goh.

Een storyteller ben ik dan zelf niet, maar verhalen-documentalist dan weer wel ;) In het Nederlands bestaat er geen woord voor, maar op z'n Engels is het documentator.
Past wel bij ZIENer en BeeldVinder!

Saar in Bonn

Saar. Deze foto's maakt ze zelf (of één van haar verzorgers) - inmiddels is ze weer thuis, zonder goed behandelplan (dat heeft de Duitse specialist wel opgestelt, maar...) dus we hopen dat het allemaal nog wel een beetje goed gaat aflopen. Ze is letterlijk dat dubbeltje op z'n kant. Ik schrok toen ze me appte, 'Mel, ik heb mezelf ontslagen en ga nú naar huis', maar als je dan leest dat ze in Bonn weer hun eigen behandelplan trokken, en haar medicijnen gaven die ze éigenlijk niet kan hebben...
zucht.
Ze is allergisch voor de lijm van de hartbewakingsplakkers...en tóch moeten die er op...
dat soort *&^%$#@! dingen. Na verschillende bijna-dood ervaringen en epileptische aanvallen is de koek op voor Saar. Moe gestreden.

Allergisch voor de lijm...

Ze wil nu alleen nog maar thuis bij haar kinderen zijn, en zoals ze zelf zegt; 'Afscheid nemen heb ik al meerdere keren gedaan, nu wil ik alleen nog maar genieten. (Voor zover ze dat nog kan) RESPECT voor deze kleine dappere dame. Ik ben benieuwd waar het schip strandt. Ben nu niet meer zo verdrietig, het is goed zo, welke kant het duppie ook op valt.
Ook ik heb mijn afscheid al genomen, door er bij te zijn (via Whatsapp) toen ze naar Bonn werd geracet, en ik haar gauw al mijn foto's duurstuurde...mocht 't fout gaan...had ze die i.i.g. nog gezien. Nee, het leven is geen krentenbol.
De Lach en de Traan zijn diep met elkaar verweven.

Lieve mensen, geniet van het leven, het duurt maar even!